Zone pastorale
‘Zone pastorale’ staat er met witte letters op een zwart bordje aan de kant van de weg. Geen idee wat ze daarmee bedoelen, hier in de Pyreneeën.
Via slingerweggetjes rijden we steeds hoger de Col du Soulor op. Ineens komen we weer zo’n bordje tegen. Verbaasd kijken we elkaar aan. ‘Zou het werkgebied van een Franse pastor aangeduid worden met zulke bordjes?’ grappen we. Nooit eerder gehoord van een ‘zone pastorale’.
De bordjes zijn we allang vergeten als we een paar kilometer verder plotseling in de ankers mogen. Midden op de weg bevindt zich een kudde schapen. Sommige schapen grazen rustig in de berm. Anderen liggen op het asfalt. Eén schaapje hinkt wat alleen rond. Z’n voorpootje lijkt gebroken. De wollige dieren trekken zich weinig aan van het wachtende verkeer. Het geklingel van de bellen om hun nek komt boven het getoeter van de auto’s uit.
Ook de dagen erna wordt onze weg regelmatig versperd door loslopend vee. Paarden, geiten, koeien, schapen; we komen van alles tegen. Pas op de laatste dag, als we op de Col du Tourmalet weer een bordje ‘zone pastorale’ tegenkomen, valt het kwartje. Het onderschrift ‘troupeaux en liberté’ maakt ons duidelijk dat in de pastorale zones het vee vrij rondloopt. Naast je picknickkleedje. Of voor je auto.
In het nieuwe verenigingsseizoen zullen er weer schaapjes op jouw pad komen. Bekende en onbekende schapen. Rustige grazers en eigenwijze rakkers. Het is mijn gebed dat jullie tienerclub een grazige weide mag zijn, waar zielen verkwikt worden (ps. 23). Een échte ‘zone pastorale’!
