Verhuisdozen
Verhuizen is een uitdagende bezigheid. Met je neus in de spullen zet het je telkens opnieuw voor de vraag: wat is het bewaren waard en wat niet?
Ruim een jaar geleden verhuisde ik voor de zoveelste keer in een paar jaar tijd. Maar waar het eerder om mini-verhuizingen ging, van studentenstad X naar studentenhuis Y, daar was er nu sprake van een echte grote-mensen-verhuizing. Zo’n verhuizing waarbij ál je persoonlijke eigendommen door je handen gaan om te bepalen wat mee mag en wat niet.
Turend naar een stapel dozen nam ik me een aantal dingen stellig voor: (1) er gaat zoveel mogelijk weg, (2) dat wat een ‘tweede leven’ kan gebruiken gaat naar het inleverpunt van de kringloopwinkel en (3) ik wilde niet elke maand opnieuw een tasje ‘dit-kwam-ik-nog-van-je-tegen-spullen’ van mijn moeder krijgen. IJverig ging ik aan de slag om mijn verzameling eigendommen, opbrengst van 24 levensjaren, grondig uit te zoeken. Plakboeken uit mijn kleutertijd: het bewaren waard. Souvenirs van schoolreisjes: in de kringloopdoos. Moduleboeken van de pabo: hadden allang bij het oud papier gemoeten. Kleding waarvan ik niet eens meer van het bestaan afwist: kledingzak met eindbestemming Oost-Europa.
Na vele opruimuren stond mijn verhuisverzameling vast. Twee kleine, doorzichtige IKEA-boxen vol persoonlijke herinneringen. Een map met belangrijke papieren. En een paar verhuisdozen met spullen die niet weg mochten.
Een paar weken later opende ik zo’n zestig kilometer verderop dezelfde verhuisdozen. Hoog tijd om alles een plekje te gaan geven in ons nieuwe huis. Het proces wat zich daarna voltrok, herinner ik me met een glimlach. Het ene na het andere waarvan ik in mijn Ouddorpse kamertje dacht: ‘nee, dit mag niet weg’, haalde ik nu uit de doos met de gedachte: ‘waarom heb ik dit eigenlijk bewaard?’ Een aanzienlijk deel belandde dan ook bij kringloopwinkel nr. 2.
Blijkbaar kan het veranderen van woonplaats een verandering betekenen voor de waarde die we toekennen aan onze persoonlijke eigendommen. Tussen de verhuisdozen besefte ik me ineens wat deze ervaring in het grote perspectief van Gods werkelijkheid betekent. Dat wat hier op aarde ons hart heeft als het om persoonlijke eigendommen gaat, heeft na onze laatste en allergrootste levensverhuizing totaal geen waarde meer. Dat leert anders kijken.
