Slechthorend in de gemeente
Hoi allemaal, ik zal mij even voorstellen: ik ben Joanne, 19 jaar oud en ik ben slechthorend. Met de jaren ben ik zwaar slechthorend geworden. Mijn hobby’s zijn: knutselen, koken en de natuur in met onze hond. Ik werk fulltime bij een afhaalrestaurant op Utrecht centraal. Ik woon in een gezellig gezin met liefdevolle ouders, broers en zussen. In deze blog schrijf ik hoe het is om doof op te groeien en hoe het is om doof te zijn in een kerkelijke gemeente.
Ik ben dus slechthorend geboren. Voor mijn ouders was dit een onbekend terrein, ze hadden dit nog niet eerder meegemaakt. Ze hebben gezocht naar mogelijkheden. Zo zijn ze op een gebarencursus gegaan. Zelf ben ik al op jonge leeftijd naar de peuterspeelzaal in Zwolle gegaan om mijn eerste taal te leren: gebarentaal. Daarna volgde de basisschool, een dovenschool in Arnhem. Ik heb wel op een gewone middelbare school gezeten, omdat er dichtbij een christelijke school was. Daar heb ik vanaf de tweede klas de lessen gevolgd met behulp van een gebarentolk. We merkten dat ik die ondersteuning toch echt wel nodig had.
In de eerste jaren ging ik zonder tolk naar de kerk. Wel was er een ringleiding. Achteraf gezien was dit niet handig, omdat ik er niet veel van kon volgen. Vanaf mijn zevende jaar ga ik met een tolk naar de kerk, zodat ik de kerkdiensten goed kan volgen. Ook ging ik in mijn jeugd naar de club van de kerk. Na een paar seizoenen merkte ik toch dat ik het lastig vond om contacten te leggen. Het was voor mij moeilijk om anderen te volgen en ik wilde hen niet lastig vallen met mijn beperking. Gelukkig kon ik ook één keer per maand naar de dovenclub in Werkendam. Daar voelde ik me meer thuis, omdat hun taal en humor hetzelfde is als de mijne. De communicatie verliep daardoor ook stukken beter.
Toen ik een tiener werd, ging ik naar catechisatie. Iedere week, met een tolk. Ik kwam puur voor de les. Contacten had ik daar niet. De catechisatie bij de dovenclub was daarentegen erg fijn om te volgen. Ik heb daar goede contacten van overgehouden. Het afgelopen jaar zijn er door corona bijna geen bijeenkomsten meer geweest van de dovenclub. Daardoor was het voor mij moeilijker om met de gemeente mee te groeien. Er waren online kerkdiensten met een tolk die ik goed kon volgen. Dit was wel van een andere gemeente dan waar ik lid ben. Dat maakt het minder prettig, want je mist bijvoorbeeld het ledennieuws. Gelukkig kon de belijdeniscatechisatie wel doorgaan in onze gemeente. Ik heb dit ervaren als een van de mooiste en leerzaamste seizoenen. Ik heb nu ook contact met een paar leden uit de kerk. Dit is voor mij erg fijn. Hopelijk kan ik in de toekomst meer betekenen voor onze gemeente.
