Sjofartas voor vriendenprijsje
‘You’re not honest! You’re not honest!’ Met een zware stem maakte de Arabische souvenirverkoper duidelijk wat hij van mijn man vond.
In zijn kleine winkeltje in één van de smalle straatjes van Jeruzalem deed de verkoper er alles aan om zijn waar voor een zo hoog mogelijke prijs aan de man te brengen. Hij zag aan onze neus dat we Nederlanders waren en voor zijn idee hadden we flink wat geld te besteden. Een simpele tas voor onze net gekochte sjofar moest dan ook tweehonderdvijftig shekel kosten. Omgerekend ruim zestig euro. Een vriendenprijsje.
Manlief keek nog eens naar de lange zwarte zak. Felgroene en knalroze letters vrolijkten het exemplaar op. Nooit meer zouden we hierdoor hoeven vergeten dat de tas uit ‘Jerusalem’ komt. Dat hij niet al te laag moest beginnen met bieden, was mijn man inmiddels duidelijk. Maar veel neerleggen voor een sjofartas in de meest simpele vorm, wilde hij ook niet. Hij keek de verkoper aan: ‘Twenty shekel!’
In plaats van een tegenbod te doen, bleef de Arabier maar roepen: ‘You’re not honest! I am an honest man!’
Met een glimlach sloeg ik het tafereel gade. Daar stond mijn jij-bent-niet-eerlijke-man tegenover een uiterst-eerlijke-Arabier. In plaats van simpelweg een tegenbod te doen, gooide hij het op eerlijkheid. Blijkbaar had hij in zijn verkopersleven geleerd dat dat werkt: mensen aanspreken op hun eerlijkheid en geloofwaardigheid. Behalve bij mijn oneerlijke man. Na flink afdingen wisselde de sjofartas voor dertig shekel van eigenaar. Minder dan een achtste van de luttele vraagprijs.
Ben jij een ‘honest man’?
