Persoonlijke vragen via de app
Ds. M. van Sligtenhorst: ‘Ik ben blij als ik merk dat jongeren gemakkelijk op je afstappen.’
De Achterbergse predikant ds. M. van Sligtenhorst staat graag dichtbij jongeren, zonder populair te doen: ‘De omgang met de jongeren in de gemeente zie ik als een voorrecht. Als het goed is kun ze merken dat je om hen geeft.’
Wat zorgde ervoor dat u persoonlijk interesse kreeg in de Heere en Zijn dienst?
‘De HEERE gebruikte de prediking van het Woord. Rond Kerst 1997 begon ik de roepstem van de HEERE tot bekering te horen. Daarbij kreeg ik de begeerte tot het ambt. Ik was bang dat ik het zelf zocht, maar de HEERE sprak steeds door middel van Zijn Woord, zodat ik zeker mocht weten dat Hij mij genadige wilde zijn in Zijn Zoon en dat Hij mij riep tot het ambt en zou geven wat ik daarvoor nodig had. Ik had een lagere beroepsopleiding gevolgd en was rietdekker. Er moest nog heel wat gestudeerd worden. De HEERE hielp ons. Inmiddels mag ik sinds 2005 catechesewerk en pastoraat verrichten.’
U zoekt persoonlijk contact met jongeren. Hierbij gebruikt u ook middelen als WhatsApp. Hoe zet u dit in en waardoor werkt het?
‘Pas sinds 2017 gebruik ik WhatsApp om gemakkelijk contact te kunnen hebben met catechisanten. We hebben groepen aangemaakt. Het sneeuwde eens zo hard, dat we er voor de veiligheid er beter aan deden om een keer over te slaan. Met drie app-berichten bereikte ik de drie groepen (ca. 45 catechisanten) die ik op die avond had. Dan is het gebruik van WhatsApp heel handig, net als die keer dat ik griep had.
In principe gebruik ik WhatsApp uit praktische overwegingen. Dat neemt niet weg dat ik van alle jongeren contactgegevens heb en hen heel persoonlijk kan benaderen. Heel handig als ik mij zorgen over hen maak. Andersom is dat ook het geval. Durven jongeren in een groep geen ‘moeilijke’ of persoonlijke vragen te stellen, dan kunnen ze dat via een appbericht doen. Soms vragen jongeren op die manier of ik bepaalde onderwerpen wil behandelen. Dat is mooi. Je kunt er ook opgegeven leer- en maakwerk op herhalen.’
Jongeren ervaren vaak een drempel om met hun vragen aan te kloppen bij een dominee. Is dat terecht?
‘Dat is niet terecht. Het kan te maken hebben met de cultuur van een plaats of gemeente. Soms omdat de dominee net ‘nieuw’ is. De dominee en de catechisanten moeten misschien wat aan elkaar wennen. Als het goed is wil een predikant niet dat er een drempel ligt tussen hem en de jongeren. Ik ben blij als ik merk dat jongeren gemakkelijk op je afstappen. In Achterberg hebben we bij de opening en sluiting van het winterwerk preekbespreking in de pastorie met 12+ jongeren. Dan zit de huiskamer vol met jongeren. Dan blijkt dat de drempel niet zo hoog is. Ik kan het elke predikant met een kleine gemeente aanbevelen.
De omgang met de jongeren in de gemeente zie ik als een voorrecht. Als het goed is kun ze merken dat je om hen geeft. Je hoeft niet populair te doen of van alles uit de kast te halen. Zij proberen gelukkig ook niet bij de wereld van veertigplussers te horen.’
Wat raakte u in de afgelopen jaren, als het gaat om het pastoraat aan jongeren?
‘Wat mij het meest raakte waren de vragen van een lichamelijk gehandicapte jongeman. Hij kon eigen oog niet meer voor God bestaan en kon niet meer buiten Hem leven en sterven. Hij wilde niet langer zondigen tegen zijn Maker en Verbondsgod. Hij moest en kon daarom alles van de wereld loslaten en Gods Woord vasthouden met die ene vraag van zijn ziel: ’Hoe komt het goed tussen God en mij’ Vanwege zijn ziekte kon hij niet veel ouder worden. Zeer aangrijpend. Ik geloof dat hij echt is overleden; over het lijden heen. Wat wordt hij gemist. Toch heeft onze ‘vriend’, zo beleefden wij onze band, ons iets mogen leren.
Ik denk ook aan een reactie van enkele catechisanten. Ik had mij uitgesproken over een walgelijke televisieserie. Ik vertelde dat ik mijn jeugd niet kon begrijpen waarom mensen konden genieten van ‘Goede Tijden, Slechte Tijden’, een soapserie die ook bij mij thuis werd gekeken. Wat valt er te genieten van overspel, echtscheidingen, verslavingen, van bedrog en vloeken? ‘Als je daarvan geniet, moet je ook niet janken om je eigen moeilijke omstandigheden’, zo zei ik. Het was niet erg voorzichtig uitgedrukt, maar wel raak. Een paar jongeren bleven hangen. Ze vertelden eerlijk dat ze precies hetzelfde deden. Zij keken de serie ook, en leefden tegelijkertijd in een samengesteld gezin. Toch namen zij mij mijn scherpe woorden niet kwalijk. Ze voelden zich schuldig. Dat werd gemakkelijk, want als mensen zich schuldig gaan weten, kun je vertellen dat je geen haar beter bent en wat het bloed van Jezus Christus en het werk van de Heilige Geest betekenen. Jongeren hebben hetzelfde evangelie nodig dat ouderen ook nodig hebben: Kruisevangelie.’
