Oog en oor voor de enkeling
Bij kerkelijke activiteiten hebben we de neiging om te tellen, in plaats van te wegen. Jezus leert echter oog te hebben voor de enkeling. Welk dwalende schaap heeft jouw hart?
Verdwaald schaap
Volgens de overlevering leefde de apostel Johannes als oude man in Efeze. In een boekje van een Duitse predikant kwam ik een verhaal tegen over de oude apostel, dat reeds eeuwenlang wordt doorgegeven.
Op een van zijn reizen vindt hij een innemende, veelbelovende jongen, van wie het hart ontvankelijk schijnt te zijn voor het goede. Johannes voelt zich zo tot hem aangetrokken, dat hij zich met vaderlijke liefde over hem ontfermt. Als hij verbannen wordt, vertrouwt hij de zorg voor de jongen aan de bisschop van de gemeente toe. Het duurt echter niet lang of de jongeman valt in verkeerde handen. Nadat hij alles heeft doorgebracht, vlucht hij naar de woestijn en wordt aanvoerder van een roversbende.
Enige jaren later, uit zijn verbanning teruggekeerd, vraagt Johannes van de bisschop zijn zoon terug. ‘Hij is dood’, antwoordde deze met verdriet. ‘Breng mij bij zijn graf!’ zei de apostel. ‘Ach kon ik dat!’ riep de bisschop, ‘hij leeft wel, maar is van God afgestorven.’
En Johannes? Door de liefde gedrongen trekt hij de woestijn in. Weldra door de rovers gegrepen, vraagt hij voor hun hoofdman geleid te worden. De wilde aanvoerder staat op een heuvel, in volle wapenrusting en wacht de gevangene af.
Als hij echter in hem de oude eerwaarde apostel herkent, grijpt de schaamte hem aan en hij vlucht. Johannes loopt hem echter na en roept: ‘Mijn zoon, loop je weg van je ongewapende en oude vader? Vrees niet, er is nog hoop voor je. Geloof mij, Christus heeft mij gezonden. Ik wil Christus rekenschap afleggen van jou. Als het zijn moet, wil ik graag voor je sterven, zoals Christus voor ons gestorven is. Sta stil!’
Daar staat de jongeman stil met neergeslagen blik, sidderend en huilend. De geharnaste rover voor de weerloze grijsaard. Johannes omarmt en kust hem, en voert hem uit de woestijn weer naar de gemeente terug. Hij laat niet of om voor hem te bidden en hem te vermanen, totdat hij hem als een voorbeeld van waarachtige bekering weer in de kerk van Christus opnemen kan.’
Enkeling
Is dit verhaal echt gebeurd? Het is in elk geval een feit dat men dit verhaal in de traditie van de eeuwen doorvertelde. Omdat de les die erin zit blijvend nodig is. We dienen oog en oor te krijgen voor de (ver)dwalende enkeling. Zoals Christus ons leerde in de gelijkenis van het verloren schaap. De herder verliet de 99 schapen om het ene dier te zoeken. Waarna hij het op de schouder naar huis droeg.
Gemeenschap (koinonia) binnen de gemeente is van groot belang. Niet in het minst omdat daardoor de enkeling in de groep kan worden opgenomen. Wat doen we echter met hen die buiten beeld raken?
Gemeenschap (koinonia) binnen de gemeente is van groot belang. Niet in het minst omdat daardoor de enkeling in de groep kan worden opgenomen.
Het zoeken van de enkeling leidt niet tot publieke erkenning. De Heere doorziet de maskerade. Hij peilt ons hart. Bedenk wie de afgelopen jaren vanuit jouw gemeente de woestijn in trok. De goede Herder weet de weg. Vraag Hem om raad en richting, vanaf de knieën. Ga op pad.
Bron verhaal: De vier temperamenten, Fr. Arndt (1840), vertaling door B.J.C. Rijnders (Hervormd predikant Rotterdam, 1922). Uitgeverij: Bredee, Rotterdam.
Overgenomen van de blog van kand. A.S. (Steven) Middelkoop.
