Hoe vullen wij de 'lijdenstijd' in?
D.V. zondag 6 maart 2022 is de eerste lijdenszondag. Hoe geven we gestalte aan de lijdenstijd?
Eén keer per jaar vierde het volk Israël Pascha. Ze dachten aan de uittocht uit Egypte (op zijn Grieks: de ex-odus). Ze werden zo eraan herinnerd dat God hen bevrijd had en wat dit gekost had: een jonge ram of een jonge geitenbok moest geslacht worden.
Als discipel van Christus hoef jij na Zijn kruisdood en opstanding geen bloedige offers meer te brengen, geen paaslammeren meer te slachten. Maar jij mag wél aan hét Paaslam denken. Je weet wanneer Christus Zich liet kruisigen. Als het sanhedrin zijn zin had gekregen, was het niet tijdens het feest van Pascha geweest, maar Jezus wilde het wél. Want Hij is het eigenlijke Paaslam en Zijn bevrijdende genadekracht van zonde en duivel, van dood en hel, geeft jou de eigenlijke bevrijding.
In Egypte was Israël een slavenvolk. Zo ben jij als kind van Adam slaaf van satan en zonde. Israël was in Egypte ten dode gedoemd. Zo ben jij erfgenaam van hel en verdoemenis. Mee eens of niet?
Dit maakt het grote onderscheid, of je het lijden van Christus wél of níet op een goede manier gedenkt. Als we onze verlorenheid, geestelijke gevangenschap en onuitsprekelijk grote ellende niet beseffen, is het lijden dat Jezus onderging NIET nodig. In ieder geval niet voor ons. Ja, als je niet beseft dat je kruisiging-waardig bent, dus dat jij het verdiend hebt aan een kruis geslagen te worden en daar de vloekdood te sterven…, dan hoeft ook niet een ander voor jou aan dat kruis gespijkerd te worden. Toch? Zo is het toch?
De enig juiste manier om de ‘lijdenstijd’ goed in te vullen is te leren (en meer en meer te leren) hoe strafwaardig je bent. Dán, en dán alleen, kun je het lijden van Christus ‘récht betrachten’, zoals een versje zingt. Niet alleen in de zogenaamde lijdenstijd – die we als protestantse kerk van de roomse kerk hebben geërfd – maar alle weken van het jaar 2022.
En dán, ja dán wil je in deze weken (en in alle weken en op alle dagen) de lijdende Christus als jóuw Zaligmaker eren. Hoe? Niet door in de ‘lijdenstijd’ extra stille tijd te houden en halfrooms te vasten of je te matigen of extra aandacht te geven aan de via dolorosa, maar door alle dagen van je leven te vluchten tot de gekruisigde Christus! Wat bedoel ik? Ik ben er niet op tegen dat je in een bepaalde tijd van het jaar je aandacht extra richt op het lijden van Christus, of op Zijn geboorte of op Zijn opstanding. Maar het is rooms om dit alleen in de ‘lijdenstijd’ te doen.
Laten we 52 weken per jaar lijdenstijd hebben en 52 weken adventstijd. Laat heel jouw leven gestempeld worden door de heilige geboorte en het bittere lijden van Gods Zoon. Dan geniet je de vrucht van Zijn komst op aarde en Zijn gang naar Gethsemané, naar Gabbatha en naar Golgotha, naar Jozefs graf en naar ’s Vaders Troon, 52 weken per jaar. Welke vrucht? Advent en kerst verkondigen jou grote blijdschap. Jezus in Gethsemané drinkt de lijdensbeker tot de laatste druppel. Op Gabbatha (het bordes bij Pilatus) laat Hij Zich in jouw plaats veroordelen. Aan het kruis draagt Hij jouw vloek. Als Overwinnaar op Paasmorgen deelt Jezus jou het eeuwige leven mee.
Hoe kun je de ‘lijdenstijd’ het beste invullen? Door ze uit te breiden naar alle weken en door te schuilen achter het Pascha, Dat voor ons geslacht is. Of om het te zeggen met artikel 21 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis: door gelovig allerlei vertroosting te vinden in Zijn wonden!
