Hardnekkig kwaad
Eén van mijn oudooms heeft een bijzonder plekje in mijn hart. Naar zijn verhalen over de oorlog, over ‘de ramp’ en over zijn werk op de ambulance kon ik als kind uren luisteren.
Deze oude man gaf lessen mee voor het leven. Eén van de levenslessen die hij me leerde is dat je aardappels niet in de supermarkt koopt, maar bij de boer haalt. Dat zei hij trouwens nooit hardop, maar leerde hij me door te zorgen dat mijn moeder altijd aardappels en groente op voorraad had. Vers uit zijn eigen ‘hof’. Eerlijk is eerlijk: geen aardappel smaakt lekkerder dan die uit zijn moestuin.
Toen hij vorige week tijdens een verlaat verjaardagsbezoekje aanbood om wat aardappels voor ons te rooien, lieten mijn man en ik ons dat geen twee keer zeggen. Gewapend met donkergroene regenlaarzen, zwarte emmer en oude riek liep hij zijn meterslange, overvolle moestuin in. Binnen no time leerde hij manlief hoe je aardappels uit de grond haalt en ondertussen vertelde hij ook nog even hoe je ze kunt verbouwen.
Enigszins bezorgd keek de oude man na afloop naar zijn aardappelplanten. Niet omdat de hoeveelheid ervan ietsje geslonken was. Zijn ogen zagen iets wat hij liever niet wilde zien. In onvervalst dialect concludeerde hij: ‘’t Kwaet zitter in.’ Een paar frisgroene bladeren waren voorzien van bruine vlekken. Toen we informeerden hoe erg dat was, legde hij uit dat als hij er niets aan zou doen, dit ‘kwaad’ van de bladeren naar de aardappels zelf zou gaan. En daar zat hij natuurlijk niet op te wachten.
Weer een levensles, bedacht ik me aan de rand van de moestuin. Kwaad dat niet bestreden wordt, zoekt zijn weg. Ook in jouw en mijn leven. Beginnend bij je hart. Welk middel mijn oudoom gaat gebruiken om ‘’t kwaet’ te bestrijden weet ik niet. Wel middel jij kunt gebruiken, weet ik wel: “Door de vreze des HEEREN wijkt men af van het kwade” (vs. 6).
