Een verloren les...?
Misschien dat deze of gene catecheet het herkent. Het is nog aan het begin van het catechisatieuur. We lezen samen een gedeelte uit de Bijbel. En terwijl de voorgelezen zinnen wat moeizaam tot stand komen, ben je geneigd hardop de vraag te stellen: ‘Verstáát gij ook hetgeen gij leest?’
Je besluit vers voor vers, regel voor regel met de catechisanten door te nemen. Je vraagt door naar de betekenis van de woorden en de zinnen. Je gaat het gesprek aan over de boodschap die vanuit deze Schriftwoorden tot ons komt. En voor je het weet, ben je drie kwartier verder.
Je hebt die avond niet kunnen doen wat je je voorgenomen had. Lesopzet en lesdoelen zijn ontspoord. Het lesboekje verdwijnt ongebruikt weer in de kast. En je speelt misschien in gedachten met de vraag die boven deze column staat. ‘Was is dit nu een verloren uur, een verloren les?’
U begrijpt dat ik geen pleidooi voer voor ongestructureerd lesgeven. Tegelijk is het besef onmisbaar dat niets zó belangrijk is dan dat onze catechisanten het Woord leren kennen en steeds beter gaan kennen. Natuurlijk schrik je ervan als duidelijk wordt hoeveel moeite het ze soms kost om de Bijbel alleen nog maar te lezen. Om vervolgens met temeer liefde je samen met hen ertoe te zetten om meer vertrouwd met de Schriften te raken. Daar laat ik graag mijn lesboek eens voor dicht.
Ook catechisanten geldt: ‘De opening van Uw woorden geeft licht…’ (Psalm 119).
Trouwens als het eens zo gaat , troost ik mij er ook nog mee dat mijn lesboek niets anders beoogt…
