Amen; groen licht of pleitgrond?

Voor veel mensen is het woordje ‘amen’ een signaal, zoals een groen stoplicht voor automobilisten een startsein is. Meestal klinkt het amen aan het einde van de preek of het gebed.

In sommige gezinnen schiet de hond bij dit woordje uit zijn mand om naast zijn baas te komen staan. Net als andere commando’s zit dat ingebakken in het ritme van zijn dagelijks leven. En bij mensen is dat vaak niet veel anders. Maar is het woordje ‘amen’ daar eigenlijk wel voor bedoeld?

Het is iets om bij stil te staan als het woordje ‘amen’ klinkt en iedereen van tafel opstaat om aan het werk te gaan. Amen is een bevestiging, een pleitgrond voor de bidder. Het is alsof God ermee wil zeggen: Ik heb jouw gebed gehoord, je bent niet alleen! Nee, er staat niet alleen gehoord, in de laatste vraag van de catechismus staat dat God het gebed heeft verhoord. Een grotere troost is er niet voor Zijn kind. 

Als je het woordje ‘amen’ in de context van het ‘Onze Vader’ bekijkt, zie je dat daarvoor nog een ander zinnetje staat. ‘Tot in eeuwigheid, amen.’ De bevestiging van God voor de bidder is niet alleen bedoeld voor het tijdelijk leven, Zijn trouw duurt tot in eeuwigheid. 

In deze laatste blog over het ‘Onze Vader’ is het goed om even terug te kijken naar dit gebed. Het is een gebed dat God Zelf aan de mens heeft gegeven, waarbij alle belangrijke aspecten van het bidden naar voren komen. Het vragen om vergeving van de schulden, het gebed voor het dagelijks brood en het geven van eer aan God. Omdat dit gebed door God Zelf gegeven is, is het volmaakt. Heidenen bidden vaak met ijdele woorden, maar doordat God ons dit gebed gaf hebben wij kunnen leren bidden. Over de hele wereld bidden alle christenen ditzelfde gebed in hun eigen taal. En het is geen gebed dat in de ruimte oplost, het wordt gehoord én verhoord door God. Wat een wonder… Amen, ja Amen!