Als God roept
In Moldavië luisterde ik naar het levensverhaal van een moeder die eens grote verwachting had voor de baby in haar buik. Dit jongetje zou naar haar overtuiging een verkondiger van het evangelie worden.
Toen de baby opgroeide bleek het jongetje zowel lichamelijk als geestelijk beperkt te zijn. Zij begreep het spreken van de Heere niet meer en ging door een diep dal.
Als mensen in dit land een gehandicapt kind krijgen, houden ze het meestal achter de schermen. Het leeft in huis en krijgt vrijwel geen onderwijs. Men schaamt zich voor zo’n kind. Je gaat er als moeder niet trots mee door het dorp wandelen. De overheid doet vrijwel niets voor deze kinderen. Met als gevolg dat ze soms op latere leeftijd aan zichzelf worden overgelaten en in de grotere steden leven van het geven.
Deze moeder bleef echter niet bij de pakken neerzitten. Ze deed er alles aan om haar kind tot ontwikkeling te brengen. Ook zocht ze uit of er nog meer kinderen waren in de omliggende dorpen die men thuis hield. Dat bleek zo te zijn. Ze maakte contact met deze ouders en begon een dagopvang. Christenen in Moldavië vallen op door hun bijzondere zorg voor gehandicapte kinderen. Terugkijkend op haar leven vertelde de moeder van de gehandicapte jongen ons dat de Heere Zijn woord waar maakte. Door haar zoon waren velen tot het evangelie gebracht. Zijn handicap bleek door de Heere gebruikt te worden om zijn moeder als middel te gebruiken in de liefdedienst.
Soms leidt de Heere anders dan we verwachten. Zijn spreken en roepen was duidelijk, maar alles lijkt nu op het tegendeel te wijzen. Wat je onderneemt, breekt af. Tastend ga jij je weg, maar de wegen lopen steeds dood. Blijkbaar wil de Heere je iets leren. Hij gaat onze omstandigheden te boven en kijkt verder vooruit. Waar je nu doorheen gaat, is Zijn vormingswerk. Het maakt je geschikt voor dienen in de toekomst.
