Als de golven je overstromen
De golven kwamen met geweld aanrollen, toen we afgelopen zomer met neefjes en nichtjes het water ingingen bij Rockpoint, Dunville, Canada.
Matthew, Gwen en Ann durfden mee naar dieper water. We doken in de aanrollende golven om proestend weer boven te komen of lieten ons meesleuren richting het strand. Genieten!
De jongere kinderen bleven aan de kant. Twee kleine boys stonden daar met de voeten in het water en trotseerden hun eigen formaat golven. Voor hen minstens zo indrukwekkend als voor ons in de aanstormende watermassa.
Water heeft een geweldige kracht. Niet voor niets maakt de Heere in de Bijbel geregeld een vergelijking met de golven van de zee. Zoals in Psalm 42: ‘…al Uw baren en Uw golven zijn over mij heengegaan.’ Jesaja vergelijkt er Gods Majesteit mee: ‘Want Ik ben de HEERE, uw God, Die de zee klieft, dat haar golven bruisen; HEERE der heirscharen is Zijn Naam.’
Soms geeft de kracht waarmee het leven om ons heen bruist energie. Op andere momenten voelen we ons echter meegesleurd in de stroom van aanstormende gebeurtenissen. Het overspoelt ons. We voelen ons drenkelingen zonder strand in zicht. Als een schip in de storm, dat de haven niet vindt. Dan is van genieten geen sprake, we voelen ons verloren.
Ik heb geen idee of jij het leven momenteel ervaart als spelen in de branding, of als een drenkeling op de golven. In beide situaties is één ding hetzelfde: De Heere regeert. Hij laat de golven bruisen, maar doet ons er niet in omkomen. Wie tot Hem roept, komt veilig aan. Dit geldt zowel voor tijdelijke nood, als eeuwige verlossing. Zoals David bidt: ‘Verlos mij, o God! want de wateren zijn gekomen tot aan de ziel.’
Wij houden van pleziervaart. Wat dobberen op de golven. Uitdagingen kiezen we liever zelf, dan dat ze ons als golven overspoelen. Maar zo is het leven in navolging van de Heere niet. Soms werpt Hij ons in de diepte, opdat we het (opnieuw) van Hem leren verwachten. Totdat we straks aan eeuwige stranden rust vinden in Hem.
